Pechowe szczęście

Przygotowywałam się do tej rozmowy, jak do egzaminu: czytanie, zapamiętywanie, powtarzanie – żeby wypaść jak najlepiej. Potem nerwy podczas podróży i bieg na czas po śliskich chodnikach. Rozmowa przebiegła sprawnie i… od poniedziałku zaczynam szkolenie. Zobaczymy, czy coś mi z tego wszystkiego wyjdzie…

Wróciłam do domu i zabrałam się za lekkie porządki, bo adrenalina wciąż płynęła w żyłach i stres jakoś trzeba było z siebie wyrzucić. No i nadziałam się na słoik. Zsunął się z półki, a ja chciałam go złapać, by się nie rozbił, lecz byłam za wolna i nadziałam się na ostre krawędzie. Posprzątałam, zamiotłam szkło, nakleiłam plastry, żeby nie ciaprać wszystkiego krwią. I skończyło się sprzątanie. Z pociachaną łapą ciężko mi było cokolwiek chwycić, zwłaszcza, że to prawa – wiodąca…

Wieczorem wyszłam z G. do sklepu, żeby kupić parę rzeczy na bigosik i żurek. I wszystko byłoby cudnie, pięknie, gdyby nie ten lód i ostra mulda na osiedlowej drodze…

Teraz mogę siedzieć i się wkurzać, że nie mogę zrobić tego, co planowałam… Pocięta łapa przeszkadza, stłuczone kolano puchnie.